Eufrat, około 2000 p.n.e. – miód „na receptę” na zakażenia skóry był zapisany na glinianej tabliczce „Zmiażdżyć do proszku piasku rzecznego … (tu słowa brakuje) … potem mieszać miód w wodzie i niech olej roślinny i gorący olej cedrowy będzie rozłożone na to”
Dolina Indusu i Gangesu, ok. 1000 p.n.e – Tekst z święte księgi Wedy brzmi: „Weź miód … upiększ swój wygląd, rozwijaj swój umysł i wzmocnij swoje ciało”.
Egipt, ok. 1550 p.n.e. – papirus Ebersa zawiera 147 recept odnoszących się do miodu. Wiele z nich dotyczyło stosowania na rany, wrzody i inne dolegliwości skóry.
Włochy, ok. 360 AD – Święty Ambroży mówi: „miód owocem zaś pszczół jest, pożądany przez wszystkich, i jest równie słodki dla królów i żebraków i to nie tylko przyjemny, ale rześki i zdrowy, on osłodzi ich usta, uleczy ich rany i wnętrza od wewnątrz, wrzody”
Arabia Saudyjska, AD 610 – Koran mówi o pszczołach i miodzie „Wychodzi z ich brzucha ciecz różnych kolorów, która jest lekarstwem dla mężczyzn.” Mohammed mówi „Miód jest lekarstwem na wszystkie choroby.”
1446 – Pomimo ograniczeń wiedzy medycznej i interwencji Kościoła, traktat chirurgiczny z tego okresu zawiera receptę na oczyszczenie owrzodzenia miodem.
Anglia, 1623 – Rev Charles Butler napisał w The Feminine Monarchie, o medycznych zastosowaniach miodu, w tym na oczyszczenie i dezynfekcje, na ból gardła, jako lekarstwo na kaszel, regenerująco i odżywczo.
Anglia, 1759 – John Hill, MD napisał pierwszą książkę wyłącznie na temat miodu, zatytułowaną „Cnoty miodu w zapobieganiu wielu z najgorszych chorób, szczególnie piasku nerkowego, astmy, kaszlu, chrypki i ciężkiego porannego śluzu”
